Trochę historii …
Stosunkowo niewielki kraj, jakim jest Nikaragua, leżący w środkowej części przesmyku między północną o południową Ameryką, jeszcze kilkadziesiąt lat temu nie miał nic wspólnego z uprawą tytoni oraz produkcją cygar. Wszystko zmieniło się po 1959 roku, kiedy rewolucja Castro zmusiła wielu Kubańczyków do emigracji. Wśród nich byli plantatorzy i wytwórcy cygarami. Wybór Nikaragui, jak i samego miasta Esteli nie był przypadkowy.
Bezpośrednio po rewolucji kubańskiej, kiedy zdecydowana większość słynnych producentów cygar wyemigrowała, lokalny rząd zdecydował o stworzeniu nowej gałęzi biznesu, nadając znaczące ulgi inwestycyjne dla przyszłych plantatorów tytoniu oraz wytwórców cygar.
Sama zachęta, choć była bardzo ważna, nie była jedynym czynnikiem, który zdecydował o przyszłym powstaniu zagłębia cygarowego. Kluczowe znaczenie miały znakomite, wręcz unikalne warunki naturalne, jakimi może pochwalić się Nikaragua. Wyjątkowej jakości, bardzo żyzna gleba wulkaniczna w połączeniu z doskonałym klimatem, właściwymi proporcjami wilgotności i nasłonecznienia oraz wiedzą przyniesioną przez kubańskich emigrantów wytworzyły tytonie obecnie uważane przez wielu aficionados za najlepsze na świecie.
Plantacje w dolinach Condega dostarczają tytoni złożonych i aromatycznych; w Jalapa, uznawanej, jako nowe Pinar del Rio, uprawia się liście delikatnie i słodkawe. Rejon miasta Esteli zapewnia tytonie o pełnej mocy i bogatym profilu sensorycznym. Omepete zaś to unikalne w skali świata plantacje położone na wulkanicznej wyspie na jeziorze Nicaragua. Obszary te uważane są za wyjątkowe, z których tytonie tworzą esencję cygar nikaraguańskich.
Rozwój
Pierwszą wielką marką, która całkowicie przeniosła swoje plantacje i produkcję cygar do Nikaragui była rodzina Plasencia. Stało się to w 1965 roku, zaledwie dwa lata po tym, jak ich farmy zostały przejęte przez rząd Castro. Don Elder Sixto Plasencja na swoją siedzibę wybrał miasto Esteli, leżące w północno zachodniej części kraju, które po latach stało się stolicą cygar nikaraguańskich.
Pierwszą dużą marką, która rozpoczęła produkcję cygar była Joya de Nicaragua. Nastąpiło to 1968 roku, kiedy kolejni kubańscy emigranci Simon Camacho oraz Francisco Bemejowould założyli swoją fabrykę. Bardzo szybko zaczęli do nich dołączać następni. Już w 1969 Kubańczyk Gilberto Oliva założył pierwsze plantacje i również w Esteli rozpoczął produkcję swoich cygar. Kolejnym był Jose Orlando Padron, który już w 1970 roku dołączył w Esteli do społeczności kubańskich emigrantów. Cygara z nowego kraju szybko zaczęły cieszyć się znakomitą opinią. Jednak rozwój nie trwał długo. Rewolucja Sandinistów w 1979 roku zdewastowała plantacje i fabryki, w konsekwencji gro producentów zmuszonych było przerwać swoją działalność, z których wielu wyjechało do sąsiedniego Hondurasu. W połowie lat 80-tych USA nałożyło embargo na wyroby z Nikaragui, które automatycznie objęło cygara. Produkcja spadła do zaledwie jednego miliona sztuk. Zniesienie sankcji w 1990 roku wpasowało się w boom cygarowy, który rozpoczął się w Stanach z początkiem lat 90-tych.
Kolejna faza rozwoju firm cygarowych przypadła na końcówkę XX wieku. W 1998 roku z pochodzenia Kubańczyk, Nickolas Perdomo, w wyniku ogromnego zwiększenia się popytu na produkowane w Miami jego cygara, całkowicie przeniósł swoje fabryki do Esteli. Rok później dołączył do niego założycie firmy Drew Estate – Jonathan Drew. Przez wiele lat terminując u Perdomo, ucząc się uprawy tytoni, tworzenia i blendowania mieszanek, w 2007 roku otworzył swoją La Gran Fabrica Drew Estate.
Kilka lat wcześniej, w roku 2003, dołączył do nich kolejny kubański emigrant Abdel Josef Fernandez, znany w skrócie jako AJ Fernandez. 2008 rok to budowa własnej fabryki przez Rocky Patel’a, zaś już chwilę później, w 2009 roku, swoją manufakturę otworzył Kubańczyk Don Pepin Garcia. Najnowsza tabacalera powstająca w Esteli, której zakończenie planowane jest w 2020 roku to inwestycja Carlosa Fuente juniora, fabryka La Bella y La Bestia (hiszp. – Piękna i bestia). Będzie to jego powrót do Nikaragui, gdzie po emigracji z Kuby rodzina, od początku lat 70-tych XX do roku 1979, posiadała fabrykę i plantacje.
